Waarom moeilijk doen als het samen kan

Ik was woest toen er een poster van Loesje geplakt werd op het monumentale hek van het Muntgebouw. Totdat ik de tekst las. Die toverde een glimlach op mijn gezicht. ‘Waarom moeilijk doen als het samen kan’, stond er op de poster. Precies dat waar we naar streven met onze locaties.

Goede buren

De monumentale panden die we huren beschikken vaak over zoveel m² dat een gedeelte niet benut wordt. Of de ruimtes worden geleidelijk aan steeds meer gebruikt als opslag en magazijn. Zonde! Veel van die ruimtes hebben we onder handen genomen en dit jaar zijn we op zoek gegaan naar goede huurders voor de vrijgekomen vierkante meters.

Het past binnen onze filosofie van ‘locaties teruggeven aan de stad’ en onderschrijft de geuzennaam ‘pandbewaarder’, zoals Adriaan en ik onszelf noemen. Want het pand is niet enkel van ons alleen. Dat samenwerken en samenwonen begon vijf jaar geleden met de Hart & Ziel prijsvraag. Buuf in de Serre kwam als winnaar uit de bus en de dames zijn sinds die tijd onze buren en huurders. De afgelopen jaren hebben we het nodige geleerd. Vooral dat als je op hetzelfde zielsniveau zit, je alle uitdagingen kunt overwinnen en dus perfecte buren kunt zijn.

Inschikken en aanpassen

Maar elkaar echt goed leren kennen; dat kost tijd. En dat geldt dus ook voor onze nieuwe huurders. Ineens ga je samenwonen en gaan anderen gebruik maken van de faciliteiten die je voorheen voor jezelf had. Iedereen heeft een eigen mening, is gewend om zich op een bepaalde manier te gedragen. Net als thuis dus. En dat is best even wennen. Je moet inschikken en aanpassen, rekening houden met elkaar.

Toch levert het ons veel op, en dan niet eens in financiële zin. Onze nieuwe huisgenoten laten ons namelijk anders kijken naar onze parels. Ze zijn kritisch en recht door zee over de uitstraling, de toegankelijkheid en nog veel meer. En zoals dat gaat bij samenwonen leren we ook hun vrienden en families kennen - hun klanten - en dat verruimt onze blik op de wereld en de markt. Hoewel we onze entrees niet met elkaar delen, een beetje privacy als je net gaat samenwonen is wel zo prettig.

Samen groeien

Met elkaar gaan we onze parels verder ontsluiten en teruggeven aan de stad. Samen kunnen we verder groeien. Met ons als pandbewaarders aan het roer. Onze visie en cultuur bewaken, dat hoort er ook bij. Want samenwonen is leuk en nuttig, maar wel als je jezelf mag blijven. Dus zal ik soms toch een beetje moeilijk doen als het samen kan.

MAARTEN POWER

‘Als iets niet lukt, begin dan gerust nog een keer’

Maarten van der Weijden heeft met zijn zwemmende Elfstedentocht een ware historische topsportprestatie neergezet. En dat nadat hij vorig jaar moest opgeven na 163 kilometer zwemmen. ‘Als iets niet lukt, begin dan gerust nog een keer.’, zei hij toen hij in Leeuwarden uit het water kwam.

Dat raakte me. Motivatie halen uit dingen die mislukken. Een mooi uitgangspunt. En toepasselijk op onze situatie. We kregen afgelopen jaar namelijk de nodige zakelijke uitdagingen voor onze kiezen, vooral in Nijmegen.

Murphy’s law

Wat is het geval in Nijmegen? Een jaar geleden namen we Landgoed Brakkesteyn over. We wisten dat er heel veel moest gebeuren maar we waren vooral trots en gedreven. Maar helaas zat het ons vanaf dag 1 niet mee. Hoewel we hard geknokt hebben met hele team, lukte het ons niet om de strijd te winnen. Het voelde soms als Murphy’s law.

Tuurlijk hebben we in ons enthousiasme ook fouten gemaakt, omdat we sneller wilden dan de markt of het landgoed toeliet. Het ligt dus zeker niet alleen aan derden of aan toeval dat we onze doelstellingen niet hebben gehaald. Maar de uitdagingen bleven zich maar opstapelen; langdurige ziekte op cruciale plekken, een bouwstop tijdens de restauratiewerkzaamheden, geld verkeerd geïnvesteerd en in een topmaand nog geen euro verdiend. Het heeft ons heel wat slapeloze nachten gekost. Wat ons op de been hield waren de positieve reacties van gasten, de letterlijke en figuurlijke groei van het team en de ontwikkelingen op culinair vlak.

Focus

Landgoed Brakkesteyn is een geweldige parel, maar bleek zo ‘veeleisend’ dat we maar net ons hoofd boven water konden houden. Net als Maarten vorig jaar, die ondanks al zijn talent en doorzettingsvermogen toch moest opgeven. Maar dit jaar was de voorbereiding beter, de voeding perfect afgestemd (en hoefde hij geen pizza te eten zoals in 2018), en was hij in een nog betere conditie. En bovenal; de focus was er.

Bevrijding

Wij gaan Maarten achterna. We laten het klotejaar achter ons en we putten er motivatie uit om het dit jaar veel beter te gaan doen. Focus, daar gaat het om. En dus hebben we besloten dat we voorrang gaan geven aan besloten groepen. We gaan doen waar we heel goed in zijn; gezelschappen verrassen en verzorgen.

Pas op de plaats? Nee, zeker niet. Dit besluit voelt – ondanks het financiële en emotionele verlies – als een enorme bevrijding. Mouwen opstropen, rug rechten, kop in de wind en knallen. We gaan er met elkaar voor zorgen dat de verborgen parel van Nijmegen als nooit tevoren gaat schijnen.

Ik wens jullie een fijne zomervakantie met veel zwemplezier. En vergeet niet af en toe van de duikplank te springen; je komt altijd weer boven. En ondertussen watertrappelen wij nog even door.

Leren van onze generatie y collega’s

Generatie Y, ook wel de grenzeloze of Einstein generatie genoemd. Daar werken Adriaan en ik mee. Een generatie die blaakt van het zelfvertrouwen, erg authentiek is, open en kritisch communiceert en vrij durft te denken. Smalend worden het ook weleens prinsjes en prinsesjes genoemd. Zelf noemen ze dit swag... Wij - zelf van generatie X- halen de gemiddelde leeftijd wat omhoog, maar veel van onze medewerkers zijn rond de 28 jaar. En dat is een bewuste keuze.

Sprankeling

Jonge mensen zorgen voor dynamiek. Ze maken ‘sprankelend het verschil’. Dat vinden we belangrijk bij onze bedrijven. Toen we vijf jaar geleden begonnen gingen we dus in zee met veel jonge mensen. Natuurlijk, het financiële plaatje speelde ook een rol. Maar ook al zijn er gelukkig ook genoeg sprankelende vijftigers, kijk maar naar mij ;-), we merkten dat mensen die net aan hun loopbaan beginnen meer openstaan voor de chaotische dynamiek van die eerste jaren. De samenwerking met deze (h)eerlijke generatie beviel zo goed dat we jonge talenten zijn blijven aannemen. De helft van ons leiderschapsteam bestaat er nu zelfs uit. We delen onze kennis en kunde. We leren van elkaar. Steeds meer.

Gezonde leefstijl

Zo genoot ik van de verhalen van twee van onze toptalenten die drie maanden in Azië rondreisden met een klein budget. Vooral de sprankeling in hun ogen viel me op. Ze kwamen vol energie terug. Wat deze generatie ons ook leert, is dat een gezonde leefstijl je veel kan brengen. Lichamelijk en geestelijk. De lunches bestaan uit crackers en salades en na het werk gaan ze dansen, hardlopen of doen ze aan Tae Bo.

Goede match

Multitasken, daar zijn ze ook goed in. En vol vuur beginnen ze aan nieuwe projecten. Maar iets afmaken waar ze het nut niet van inzien? Of je concentreren op 1 ding? Ho maar. Ai, dat klinkt herkenbaar. Ik blijk toch een beetje generatie Y in me te hebben. Misschien matchen we daarom wel zo goed.

ONVERWACHTE STEUN

Tot tranen toe geroerd deze week. De schuldigen? De gemeente Amersfoort en de organisatie van de Nationale Meeting Award. Ik wankelde even door het goede nieuws dat ze ons brachten. En dat is veelzeggend. Ik ben namelijk niet zo van het vieren van hoogtepunten en stilstaan bij successen.
In mijn hoofd ben ik altijd onderweg en bezig met nieuwe doelen en uitdagingen. Maar nu werd het even stil. Wat een impact had dit nieuws.

Risicovol ondernemen

Zoals je weet zijn we op dit moment erg risicovol aan het ondernemen. We zijn volop aan het investeren in restauratie, restyling en verduurzaming van onze locaties. Los van het feit dat dit bakken vol met geld kost, is het vooral spannend omdat de Mariënhof drie maanden operationeel stilstaat. ‘Een slechter businessmodel hadden we niet kunnen bedenken’, zeg ik elke keer maar grappend met een zuur gezicht. Het gaat prachtig worden maar er komt geen euro binnen tijdens de werkzaamheden. Gelukkig is mijn compagnon Adriaan veel beter in relativeren en zorgt hij voor de positieve vibe. Maar toch, elke dag busjes zien van aannemers en specialisten en overal boren horen maakt me extra gevoelig en onzeker.

Finalist

En juist op dat moment – tussen alle stofwolken door - horen we van de organisatie van de Meeting Awards dat onze beide locaties behoren tot de beste meeting- en eventlocaties van Nederland. De Meeting Awards worden jaarlijks uitgereikt aan locaties die uitblinken in kwaliteit, gastervaring en ondernemerschap. Het Muntgebouw is gelauwerd met een publieksprijs en de Mariënhof is een van de 3 finalisten in de categorie Large. Wat een eer!

Oranje boven

En nauwelijks bekomen van dit goede nieuws, werden we verrast door de gemeente Amersfoort.
De Mariënhof is gekozen als startlocatie voor Koningsdag 2019. Kippenvel, stilte en echte tranen. Het verbaasde me dat ik zo geroerd was. Het is immers puur geluk want veiligheid, logistiek en crowd management geven de doorslag bij de keuze voor de locatie. Maar toch, tussen de regels door hoorden we heel goed hoe trots Amersfoort en de organisatie is op de Mariënhof.
We vatten het dan ook op als waardering voor het motto dat we onze locaties ‘terug willen geven’aan de stad. Dat bezoekers zich welkom voelen, en bewoners met trots over ons spreken.

Wat voelen we ons als pandbewaarders dankbaar dat we deze maanden weer een hoofdstuk kunnen toevoegen aan de rijke geschiedenis van onze locaties.

TIPS

• Af en toe wankelen is zo gek nog niet…

CONTROLEDRANG

Genieten! Dat was het plan. Van de gasten die we mochten ontvangen en van al die mooie evenementen, de laatste weken van december. Van mijn voornemen kwam alleen weinig terecht; ik lag gevloerd aan het einde van het jaar.

Ik begreep er niets van, want ik had het toch bewust rustig aan gedaan?

Later bleek dat het met rust niets te maken had. Mijn controledrang was de boosdoener.

externe financiering

Door heel hard te werken konden we alle investeringen afgelopen jaren vanuit onze eigen portemonnee financieren. Maar door de grote toeloop, de drang om te verduurzamen én onze uitbreidingen hebben we voor het eerst een externe financiering nodig. Heel gezond in deze fase maar ik voelde dat het me meer deed dan ik had verwacht. Mijn compagnon Adriaan wist al snel de vinger op de zere plek te leggen: “Het is niet de angst om te investeren, maar je kan niet voorspellen wat de uitkomst is”. Geërgerd keek ik hem aan, ik voelde me in mijn ‘zijn’ aangesproken. Want risico’s nemen, dat is toch de kern van ondernemen?

Maar Adriaan had gelijk. Ik kan er simpelweg niet tegen dat ik niet weet wat de investering ons precies gaat opleveren. Ik heb geen controle op de uitkomst. En mijn controledrang en perfectionisme zitten me dan behoorlijk in de weg. Zozeer zelfs dat het me onrustig maakt en ik er slecht van slaap. En uiteindelijk breekt het me op. Hoe hard ik er ook tegen vecht.

verantwoordelijkheidsgevoel

Toch heeft het ook zijn goede kanten. Natuurlijk moet ik leren meer te ontspannen en van een afstandje dingen te bekijken, maar mijn kritische blik zorgt ook voor scherpte. Ik kijk de offerte nog eens extra na en vraag me telkens hardop af wat onze opdrachtgevers, onze gasten én onze medewerkers eraan hebben. Ik voel me verantwoordelijk.

Twee jaar geleden sprak ik in mijn blog nog over groeipijnen en ik denk dat er nu weer een andere fase is aangebroken. Er werken inmiddels zo’n kleine honderd collega’s bij ons en de getallen qua omzet en resultaat worden steeds serieuzer. De verantwoording drukt dus even op me.

Maar ik weet dat ik hier ook wel weer doorheen kom. Ik heb voor hetere vuren gestaan in mijn carrière. Ik heb dus besloten om mijn onrust te omarmen. Alle ontwikkelingen gaan ons namelijk veel brengen. Wat precies? Dat weet ik nog niet. Maar van de weg ernaar toe ga ik zeker genieten.

Is het plan…

TIPS

• Tja, ik heb op dit onderdeel nog het nodige te leren. Dus wellicht heb jij een tip voor mij?!

ODE AAN ALLE STILLE KRACHTEN

In deze blog een ode aan onze toppers die iedere dag weer keihard werken om alle gasten tevreden te stellen. Voor dag en dauw openen ze de deuren, met een glimlach gaan ze alle uitdagingen aan en, hoe druk het ook is, ze laten hun hoofd nooit hangen. Ook al zeggen sommigen dat ik het woord teveel gebruik; het woord TROTS is hier zeker op zijn plaats.

Adriaan en ik worden, als pandbewaarders, geregeld op de foto’s gezet voor interviews en presentaties. Natuurlijk zijn we blij met al die aandacht voor onze bedrijven. Maar om zo vaak zelf in de spotlights te staan, voelt soms wat ongemakkelijk. Zie ik mezelf weer op die deurmat vallen.

Mensen die het hoofd boven het maaiveld uitsteken, die vallen op. Logisch. Vaak worden mensen in het zonnetje gezet die een prijs winnen, of een afdeling runnen. En begrijp me niet verkeerd; die waardering verdienen ze ook. Toch zijn het vaak de ‘onzichtbare’ en stille krachten die het fundament vormen van een succesvolle organisatie. Zij zorgen ervoor dat alles op rolletjes loopt en anderen kunnen scoren. Op papier realiseren we dat ons.

Iedereen deelt bij ons in de winst, we maken daarin geen onderscheid in functie. Bij de verdeling van de eventuele overwinst wordt uitgegaan van het aantal gewerkte uren. De schoonmaker is net zo belangrijk als de topverkoper. Toch is het goed daar wat vaker bij stil te staan. Door die waardering ook uit te spreken. Zodat de onzichtbare medewerkers zichtbaarder worden voor iedereen. Dus het zal zeker aan bod komen tijdens de uitreiking van onze trofee voor ‘medewerker van het jaar’.

De drukke feestmaanden komen er weer aan, veel druk op de ketel dus. Ik heb me voorgenomen een paar diensten mee te lopen met de stille krachten. Want ik ben ervan overtuigd dat ze me nog veel te leren hebben.

TIPS

• Loop eens (onverwachts) heel vroeg of juist erg laat je bedrijf binnen en ga gesprekken aan met de collega’s die dan werken.

• Laat iedereen minimaal twee dagen per jaar van baan ‘wisselen’ met een collega. Zorgt voor impact op vele vlakken.

• Betrek de stille krachten bewust bij de invulling van de personeelsdag en de interne nieuwsbrieven.

EEN NIEUWE BLADZIJDE

Het stroomt, het bruist! We hebben de intense eerste maanden van dit jaar achter ons gelaten en de steigers zijn letterlijk en figuurlijk weg. De Mariënhof is in oude glorie weer teruggegeven na maanden achter doeken verscholen te zijn geweest, het Muntgebouw heeft zijn nodige uitbreidingen in keuken en ruimtes achter de rug en de teams zijn gegroeid. Klaar voor een nieuwe bladzijde.

GROEI

Zoals jullie ons kennen willen we blijven doorontwikkelen. Maar wel voorzichtig want we willen ons bedrijf niet ‘opblazen’. We moeten écht klaar zijn voor een nieuwe stap. Niets is zo erg om een weg in te slaan en dan weer gas terug te moeten nemen omdat blijkt dat je er toch nog niet klaar voor bent. Maar nu alles in gereedheid is gebracht staan we te trappelen om verder te groeien. Met een nieuw product waar we heel graag mee naar buiten treden; events.

RUSTIG ONTWIKKELEN

Natuurlijk zijn er de nodige feesten en grote events bij ons georganiseerd de afgelopen jaren, maar we deden dat bewust mondjesmaat. Enerzijds omdat we strategisch hebben gekozen ons in eerste instantie te richten op de congreswereld. Daar wilden we in uitblinken (en dat doen we, gezien de reacties en reviews). Ons team konden we zo rustig laten groeien en professionaliseren. 
Anderzijds ook ingegeven omdat we simpelweg nog niet klaar waren met de hardware van onze locaties. We hebben al vaker aangegeven dat onze pareltjes niet zijn bedacht voor hetgeen we ze nu gebruiken. Monumentaal erfgoed moet rustig ontwikkeld worden. Alles moet afgestemd worden met verschillende instanties en het kost ook nog eens handen vol geld.

UITBLINKEN

Dus wat een job is het geweest de afgelopen jaren maar wat zijn we trots op dat wat we bereikt hebben. De laatste punten zijn op de i gezet; de investeringen in de keukens op beide locaties zijn gedaan, de geluidsisolatie is geregeld, de beveiliging is gegarandeerd en de logistiek is verbeterd. 
En nu alles is afgerond zijn we er meer dan klaar voor om ook die grote events en feesten op ons vertrouwde hoge niveau te kunnen uitvoeren. Zodat we ook daarin kunnen uitblinken.

Dus kom maar op met die aanvragen. Kom zelf ervaren hoe onze schitterende erfgoedparels nu ook voor grootschalige events ingezet kunnen worden. En met een klein gezelschap ben je natuurlijk ook van harte welkom.

TIPS

• Houd in je planning rekening met een jaartje extra qua behalen doelen.
• Zet de volgende stap pas als je er écht klaar voor bent.
• Kwalitatieve groei van je team is belangrijker dan investeren in hardware.
• De aanhouder wint altijd.

WAAR ROOK IS, IS NIET ALTIJD VUUR.

Onzorgvuldige communicatie, ik word er chagrijnig van. Dat viel zelfs Anne-Marie op, die mijn columns checkt op spelfouten. Ze vond de eerste versie van deze column negatief en donker. Het zit me dus hoog, die onzorgvuldigheid in communicatie en de gevolgen die het kan hebben. Tijd voor een uitleg! Onze locaties staan veel in de schijnwerpers en daar zijn we blij mee. Maar het trekt ook de aandacht van vele betrokkenen; van overheden tot opdrachtgevers, van trouwe fans tot toevallige passanten. Meestal is die aandacht fijn en hartverwarmend, en leren we van alle op- en aanmerkingen. Maar als er onjuiste informatie gedeeld wordt, is het een ander verhaal. De pers heeft dan ineens veel invloed op de meningsvorming van de toevallige lezer en/of potentiële opdrachtgever. Zoveel invloed zelfs dat het leidt tot dalende omzetten!

ZORGVULDIG RESTAUREREN

In de Mariënhof zijn we tot en met april 2018 druk bezig het monument te restaureren en weer in alle pracht terug te geven aan de stad. Het pand wordt er nog mooier van. Alles is perfect voorbereid en met de aannemer is afgesproken dat als er gasten zijn, er geen werkzaamheden worden uitgevoerd die geluidsoverlast veroorzaken. Er worden met het leidekken zelfs speciale hamertjes gebruikt die weinig geluid maken. En we hebben de tuin aangepast zodat de bouwkeet niet in het zicht staat. Alles om de gast en omwonenden te ontzien. We kiezen bewust voor een restauratie die gefaseerd wordt uitgevoerd omdat we liever niet acht maanden volledig dicht gaan. De steigers staan er maar tijdelijk en de meeste werkzaamheden zullen geleidelijk worden uitgevoerd om geen overlast te veroorzaken en het zicht te belemmeren. Het was dus even schrikken toen we in de Amersfoortse Courant lazen dat de Mariënhof de komende jaren gerestaureerd zou worden met daarbij een foto van onze oude dame in de steigers. Die foto insinueert dat de Mariënhof jaren in de steigers zal staan. En dat zorgt voor onrust en vragen bij onze opdrachtgevers. En om het nog erger te maken; dit soort nieuwsberichten worden een-op-een overgenomen door talloze andere (vaak social) media met als gevolg dat de onjuiste informatie tig keer gedeeld wordt.

ZORGVULDIGE COMMUNICATIE

Natuurlijk heeft zo’n artikel invloed op de markt en dus de hoeveelheid aanvragen. Wat we ook beloven of communiceren, blijkbaar denken opdrachtgevers: ‘Ik sla even over en als de steigers weg zijn boek ik weer.’ Heel frustrerend dat we ondanks onze zorgvuldige communicatie toch te weinig invloed hebben op dat wat er in de media verschijnt. Gelukkig schrijf ik regelmatig een column waarin ik een en ander kan ophelderen. Dus ik zou zeggen; delen maar. En ja journalisten, jullie ook! Waar rook is, is echt niet altijd vuur.

TIPS

1. Zorg dat je voorbereid het gesprek met een journalist in gaat. Dus als je wordt gebeld voor een telefonisch interview altijd zeggen dat je terugbelt zodat je nog even de tijd hebt om je voor te bereiden.
2. Bouw een oprechte en open relatie op met journalisten.
3. Laat maar 1 persoon communiceren met de pers.
4. Zorg dat je altijd up to date fotomateriaal tot je beschikking hebt. 

DE WINST VAN DUURZAAM ONDERNEMEN

Na ruim 3 jaar knallen, draaiden we eind vorig jaar eindelijk break-even op onze locatie in Amersfoort. Oftewel, we maken geen winst, maar bovenal geen verlies! Heel veel bloed, zweet en tranen heeft dit gekost en zonder de inzet van velen was het nooit gelukt in drie jaar.
Ik hoor het je denken: “Waar zijn Adriaan en Pieter aan begonnen? Drie jaar alles gegeven en nu pas break-even?” Toch is het precies gegaan zoals we hadden gedacht qua resultaat. Natuurlijk hebben we tegenslagen gehad zoals schades aan het pand, gedoe met vergunningen en blikseminslag, maar het positieve gevoel overheerst. 

GROEI DOOR VERBINDING

Naast het verzorgen en verrassen staat verbinden bij ons hoog in het vaandel. We weten als geen ander dat historisch erfgoed iets zegt over de stand van zaken van het land, hoe er tegen cultuur wordt aangekeken en dat het veel zegt over onze tradities. Maar bovenal verbindt monumentaal erfgoed een stad en wij hebben dat vanaf dag 1 centraal gezet. Verbinden is dus soms belangrijker dan direct financieel resultaat bereiken als je onderneemt in een monumentale locatie. De Mariënhof verdient het om duurzaam ontwikkelt te worden. Met rust en visie dus. Wij geloven er rotsvast in dat als je verbindt en durft te delen, je uiteindelijk veel sneller kan vermenigvuldigen.
We zijn dan ook bijzonder trots op alle kunstenaars die de mooiste kunstwerken bij ons tentoonstellen waardoor de Mariënhof is gaan leven, ook op dagen dat het minder druk is (kom ook eens kijken!). Maar wat dacht je van het verbinden van jonge talenten aan het eeuwenoude stadsklooster? Denk maar aan de dames van BUUF in de Serre of aan onze eigen talenten die nationale awards wonnen afgelopen jaar. 

SAMEN BEREIK JE MEER

Met elkaar kunnen we het verschil maken en daarom nodigen we samen met andere horecaondernemers jaarlijks alle vrijwilligers uit die in de toeristische sector in Amersfoort actief zijn. Omdat ze belangrijk zijn voor het promoten van de stad. En niet alleen zij maken het verschil. We gaan daarom dit jaar nog een stap verder in het verbinden. Ook andere lokale helden worden in het zonnetje gezet. Denk aan de vrijwilligers van het filmhuis, maar ook aan lokale toprestaurateurs en detaillisten. We verbinden ze graag aan ons, maar ook met elkaar. 

Samen hebben we veel meer impact. Daar geloof ik in. Dus gaan we rustig verder met het duurzaam ontwikkelen van de Mariënhof. En die financiële winst, die komt nog wel. 
 

INVESTEREN EN RESTAUREREN… VOOR WAT HOORT WAT!

Zoals bekend bij de regelmatige lezer investeren Adriaan en ik alle winsten terug in ons bedrijf. Veel van deze investeringen zijn helaas niet zichtbaar geweest voor de gast. Neem bijvoorbeeld automatisering, isolatie, opleiding, vervanging en ga zo maar door. Het wil maar niet wennen dat als wij denken wat verdiend te hebben, het eigenlijk alweer is uitgegeven. 

Natuurlijk hebben wij ook investeringen gedaan die heel zichtbaar zijn geweest. Denk maar aan de ontwikkeling en inrichting van de Muntstraat in Utrecht en onze wijnbar Zuster Margaux die van nul is opgebouwd. Toch is het overgrote deel gericht op noodzaken als de optimalisatie van (werk)processen en duurzaamheid. Daarnaast gaan we vanaf volgend jaar ook de helft van de overwinst delen met alle collega’s. Ik ben overigens heel blij dat we dit kunnen doen!

Eind december gaan we stapsgewijs de Mariënhof restaureren en schilderen. Dit doen we (natuurlijk) met minimale overlast en als de lente begint staat alles er weer pico bello bij. Uiteraard noodzakelijk, want een pand van meer dan 550 jaar oud heeft continu liefde en aandacht nodig. 

Daarnaast hebben natuurlijk ook de opdrachtgever en gast wensen en voorkeuren. En dan praten we niet over minimale eisen dat een dak niet lekt. Daarom hebben we besloten dat als een restauratie noodzakelijk is, wij in diezelfde periode ook een investering doen die direct zichtbaar is voor de gast. Dus voor elk vierkante meter nieuw dak schaffen we ook vijf nieuwe stoelen aan  (ja, reken maar uit wat vele honderden vierkante meters dak restaureren kost haha). Voor elk geverfd raamkozijn een nieuwe toiletpot en voor elk stuk geluidswerend glas een geschilderde gang, enzovoort, enzovoort.

Zo gaat restaureren en geld uitgeven ook echt heel erg leuk worden! Je zult versteld staan hoe de Mariënhof zich gaat ontwikkelen. Nu vraag je je misschien af hoe het ervoor staat met het Muntgebouw? Nou, daarover kan ik binnenkort veel meer vertellen!

Tips voor investeren

·       Zet tegenover elke niet- zichtbare investering een zichtbare investering.
·       Maak grote bedragen tastbaar (een schuurtje restaureren kost een Golfje).
·       Vraag je opdrachtgever wat zijn top drie prioriteiten zijn als hij op jou stoel zat.
·       Wees eigenwijs en werk samen met nog eigenwijzere partners.
·       Investeer in de regio, laat daar jouw geld rollen.
 

PROFESSIONALISEREN KAN ZO BEKLEMMEND ZIJN, MAAR GEEFT TEGELIJKERTIJD OOK VEEL RUIMTE

Al een half jaar liepen Adriaan en ik telkens weer in dezelfde valkuil die de groei van ons bedrijf met zich mee bracht. Vaak regelden we interne zaken op de achterkant van het welbekende bierviltje, maar daar kwamen we niet meer mee weg. Ergo het werken zonder duidelijke spelregels zorgde ervoor dat vooral intern de boel aan het wringen was. Dan bedoel ik met name op de belangrijke maar vaak o zo ‘saaie’ onderdelen waar je als ondernemers mee te maken krijgt; goed werkende ICT en een strak georganiseerd HR beleid. Natuurlijk kan je dit allemaal uitbesteden, maar wij hebben met elkaar afgesproken dat we liever ons geld besteden aan tastbare zaken voor de gast dan teveel geld uitgeven aan derden achter de schermen.

Dus wij met veel goede moed toch begonnen aan deze klus in samenwerking met een klein team binnen de organisatie (gelukkig zeer gedreven en ervaren). Maar och, och, och… wat is het lastig voor Adriaan en mij om echt alles op te schrijven in procedures, afspraken en regels. Net alsof we weer pubers zijn, gingen we (on)bewust afzetten tegen alles wat knelt en wringt. Het personeelshandboek bijvoorbeeld is nu bijna helemaal klaar en werkelijk alles is beschreven. Maar al na 5 dagen bemerkte ik dat ik toch weer wil afwijken van de door onszelf opgestelde regels.

Hoe komt het toch dat groei en de hiermee samengaande professionalisering zo kan knellen? Eerst bedachten we dat we het voor onszelf doen, want we willen meer management informatie krijgen uit onze ICT systemen, bovenop de bal zitten en met bijvoorbeeld ons personeelsbeleid meer snelheid te kunnen maken. Maar gaandeweg kwamen we er achter dat juist onze medewerkers willen professionaliseren. Zij hebben veel meer behoefte aan duidelijkheid, meer structuur. Hebben we dit misschien onderschat..?

Het besef van dit laatste is eigenlijk pás ingedaald en ineens kijken we er met een veel frissere blik naar. Professionaliseren doen we dus niet voor enkel onszelf maar voor het hele team, juist voor hen. Wat een eye opener!

Gelukkig hebben de kernteams die de projecten mede vormgaven zo’n topwerk verricht. Zij weten eigenlijk veel beter wat er nodig is om te professionaliseren.  The Attention Group 2.0 zeg maar.

TIPS

• Denk niet dat je als ondernemer alles weet
• Richt aparte kantoren in voor de kernteams waar ze alle muren kunnen beplakken
• Neem een paar weken ruimte in je planning
• Neem jezelf niet al te serieus…..

DE KRACHT EN KWETSBAARHEID VAN EEN FAMILIE

Adriaan en ik zijn bevoorrecht om te werken met zulke gemotiveerde en gepassioneerde collega’s bij The Attention Group (TAG). Het voelt alsof we bij TAG één familie zijn; ieder doet afzonderlijk lekker zijn eigen ding, ook heerst er weinig hiërarchie en daardoor is er veel vrijheid. We gaan regelmatig met elkaar aan ‘de keukentafel’ om de dag door te nemen en we vieren feestjes op de belangrijke momenten. Vooral Adriaan is de aanjager van het ‘familiegevoel’ en bewaakt als nestor het warme nest. Dit is allemaal heel positief alleen is er echter ook een kwetsbare kant te bespeuren.

Omdat we zo familiaal met elkaar werken en omgaan worden er ook wel eens onenigheden binnen de familie onder het kleed gemoffeld. Over deze onenigheden wordt dan ook niet gesproken want familieleden steunen elkaar en laten elkaar niet vallen. Dit zorgt ervoor dat beide papa’s (Pieter en Adriaan) wel eens in slaap sukkelen en ervan uit gaan dat alles prima loopt want we horen immers niks. Ongemerkt woekert er dan dus wel wat en zijn de fundamenten van onze familie toch minder sterk dan we dachten.

Dit kwam enkele weken geleden sterk naar voren toen twee zeer gewaardeerde collega’s aangaven ons te verlaten. In eerste instantie voel ik me dan als ‘papa’ echt aangevallen en teleurgesteld; ‘je kunt toch niet zomaar weggaan want we hebben het toch goed samen’? Overigens ben ik in privé sferen ook niet de allersterkste in het loslaten. Natuurlijk hebben we direct in het netwerk gezocht naar de opvolging van deze twee collega’s. Toen kwamen we er achter dat een functie bij ons meer is dan zomaar taken en verantwoordelijkheden; de nieuwe opvolger moet als het ware passen in de familiestructuur met haar dynamieken en onbeschreven familielijnen. Ook kwamen we erachter dat de door ons bedachte structuur en werkwijze in de loop der tijd anders zijn ingevuld. Dit komt weer door dat familiegevoel, het gevoel van elkaar altijd steunen en zorgen dat we samen sterk staan. 

Je zult denken dat deze werkwijze juist een kracht is! Daar ben ik het niet helemaal mee eens. We zijn er juist achter gekomen dat werken zonder professionele hiërarchie, taakomschrijvingen en actieve ‘controle’ hierop ons bedrijf kwetsbaarder heeft gemaakt. Want het vinden van een nieuw familielid is veel moeilijker dan het vinden van een nieuwe collega!
Gelukkig is alles op zijn pootjes terecht gekomen en kwam er weer een oud familielid op ons pad. Daarnaast ontmoette we ook nog eens een geweldige jonge kerel die vaak als gast in Zuster Margaux zat en zijn droom wil gaan waarmaken in onze wijnbar. Het voelt alsof we hem al jaren kennen.

LEERMOMENTJES

• Vaker ‘zelf de afwas doen’ om te ervaren of werkwijzen nog kloppen.
• Aan de keukentafel regelmatig het gesprek bewust aangaan i.p.v. alleen bijkletsen.
• Betere balans vinden in cultuur & structuur.
• Blij zijn dat ‘je familie’ uitvliegt.

De handtekening is gezet!

Zoals jullie weten ondernemen Adriaan en ik veelal op gevoel. Natuurlijk zetten we wel een strakke organisatie neer, bieden we operationele excellentie en kloppen alle cijfers, maar we luisteren vooral naar ons onderbuik gevoel als we in de verre toekomst kijken. 
Na ruim 1,5 jaar van voorbereidingen tekenden we vorige week de koopovereenkomst van de ‘stenen’ Mariënhof. Een mijlpaal die we niet hadden kunnen bereiken zonder de hulp van velen. In het bijzonder een zeer goede partner die héél erg veel verstand heeft monumentale panden, het duurzaam restaureren, renoveren en nog veel meer.  

Als jong en succesvol bedrijf hadden we wel wat spaarcenten op onze rekening staan, maar lang niet genoeg om het monumentale stadsklooster te kopen. Laat staan genoeg spaargeld om het pand te kunnen renoveren. Dit is tegen alle verwachtingen in toch gebeurd en het besef komt langzaam dat we nu echt een nieuw hoofdstuk gaan toevoegen aan de rijke historie van de Mariënhof.
Tijdens de renovatie van het plafond (weten jullie nog in blog 1?) leerden we onze nieuwe partner in crime kennen en voelde het direct goed. Passie, liefde en aandacht voor monumentale panden en bovenal warme persoonlijkheden die we leerden kennen. Het werd in deze turbulente tijd duidelijk dat de Mariënhof weleens de kans zou zijn om samen onze dromen waar te gaan maken: hét stadsklooster van Amersfoort kopen om duurzaam te gaan renoveren, exploiteren en het pand vervolgens terug te geven aan de stad!

De ratio zei echter geheel iets anders: “Gebruik je spaarcenten als buffer voor slechtere tijden”. Maar nee, Adriaan en ik willen vooruit. We hebben het volste vertrouwen in onze bedrijven en ook in onze teams. Alles wat we verdienen investeren we direct weer in ons bedrijf en zo ook deze grote stap. Want je kan pas duurzaam ondernemen als het huis waarin je onderneemt ook met je mee kan groeien en ontwikkelen. Dan moet je dus zelf aan de knoppen zitten!
De vastgoedwereld is helemaal nieuw voor ons, laat staan de vastgoedwereld van monumentale panden. Maar o, wat zijn we bevoorrecht dat wij durven te luisteren naar ons onderbuik gevoel en dat we hierdoor steeds weer prachtige mensen ontmoeten en onze bedrijven kunnen blijven ontwikkelen!

KRITIEKEN, NIET LEUK MAAR O ZO NODIG!

De afgelopen twee maanden zijn we op verschillende manieren gelauwerd voor onze manier van werken en de visie die we uitdragen. Gaaf natuurlijk en een mooie opsteker voor al onze bedrijven! Maar recent ook een stevige evaluatie ontvangen die wat minder rooskleurig was. Zoals jullie me wellicht een beetje kennen, ben ik na het lezen van zo’n email wel enkele uren uit het veld geslagen. Voel me daar dan direct verantwoordelijk voor en dit neemt me direct weer terug naar de basis. Waar gaat het mis? Hoe kan dit toch gebeuren? Wat kan er beter en wat is mijn rol hierin?
Na een dag mokken en drammen, komt ook het besef dat ik ‘dankbaar’ moet zijn dat een opdrachtgever de moeite neemt om ons deze kritische evaluatie te geven. Want door alle hosanna reacties van de afgelopen tijd ontstaat er onbewust ook een blinde vlek. Wij denken misschien wel dat we het goed doen en goed bezig zijn, maar moeten we dat niet veel gerichter gaan vragen aan onze opdrachtgevers en gasten?

Het kwartje viel pas toen ik de meningen van onze opdrachtgevers en gasten als uitgangspunt nam. We moeten onze recensies niet gaan gebruiken als ‘op de borst kloppen’ maar als constant meetpunt van onze kwaliteit. Want deze kritieken zijn eigenlijk voor ons de perfecte manier om te blijven ontwikkelen als team en als individu. Maar ook als richtingaanwijzer voor komende investeringen. Denk bijvoorbeeld aan investeringen in een nog betere klimaatbeheersing of investeren in de akoestiek in onze zalen. Maar ook investeringen in de aanscherping van de standaarden in onze service.

Binnenkort gaan we met het gehele operationele team zitten en hen vragen waarop zij beoordeeld willen worden. Zij staan dus zelf aan de basis van de vragenlijst die het komend half jaar door een team van mistery visitors zal worden uitgevoerd. De kwaliteit impulsen en lering laat dus niet op zich wachten maar is al direct begonnen bij het team.
We weten dat we een jonge organisatie zijn en dat we leren door fouten te maken. Hier ligt ook onze groei in kwaliteit. Alleen had ik me echter niet beseft dat er onbewust een blinde vlek of roze bril werd ontwikkeld. 

Dank dus voor de kritieken, mijn ogen zijn weer open!

SMAKEN EN GEUREN CENTRAAL

Ik heb eens een artikel gelezen dat als je je smaak verliest, daarmee eigenlijk ook altijd gepaard gaand je reuk, je steeds minder kunt herinneren. Er is dus een connectie in het brein dat ervoor zorgt dat proef-en ruik zintuigen, weer oude fragmenten kunnen oproepen.

Ik heb het zelf ook laatst mogen ervaren toen ik in de hoogste nok van de Mariënhof was. Ik moest ineens terug denken aan de tijd dat ik als jongetje van vier (tenminste, dat denk ik) aan het logeren was bij mijn oma in Nijmegen. Beelden van een opklapbed, dikke dekens en bobbelige muren kwamen ineens terug. Ik deelde deze gedachte direct met een meneer van monumentenzorg die samen met mij in dezelfde nok was. Hij wist mij precies te vertellen wat het was; oude kranten achter het behang. Dit was vroeger een goedkope manier van isoleren en hield het vocht tijdelijk buiten de deur! Wow, herinneringen die ik helemaal was vergeten, herinneringen die ik zelfs nooit bewust heb gehad... Een gelukzalig gevoel overmande mij, ook besefte ik direct dat er nog heel wat duurzaam te renoveren valt in de Mariënhof.

Dit moment heeft me erg aan het denken gezet. We gaan kerst dit jaar dan ook vieren met al mijn broers en zussen en onze herinneringen van vroeger zullen centraal staan. Zo komt er bloedworst en balkenbrij op het menu te staan en gaan we, net zoals vroeger veertig jaar geleden, een toetje maken van custard met daarin een koffieboon. Koffieboon zul je je afvragen? Ja, die koffieboon was nodig om met drie koningen te bepalen wie van de kinderen Aalbers de zwarte koning mocht zijn.

De laatste weken ga ik helemaal los met het ophalen van herinneringen, door middel van geuren en smaken. Hoe moet de Mariënhof wel niet hebben geroken in de tijd van Sistermans, hoe klonken de geluiden en hoe proefden die bijzondere smaken? Zo jammer dat dit alles nooit is vastgelegd in film en fotografie, laat staan in geuren en smaken.

In 2017 ben ik van plan hier echt werk van maken. We gaan op zoek naar de smaken en de geuren destijds van de Mariënhof. Hoe was het 300 jaar geleden? Maar ook, hoe was het in de jaren negentig toen er hier in de Mariënhof letterlijk de sterren van het dak werd gekookt?

Er is nog zoveel te ontdekken! Ik kan niet wachten om in 2017 de geuren en de smaken te vangen uit het verleden en samen met mijn team te vertalen naar de toekomst.

DE MEESTE STEMMEN GELDEN…

Afgelopen week stond ik vroeg op om de Amerikaanse verkiezingsuitslag te volgen en ik werd er stil van. De uitslag kwam voor mij als volledig onverwacht en gaf me een verbijsterend gevoel. Natuurlijk werkt het zo dat de meeste stemmen gelden, maar toch een kater.

De afgelopen weken is er in onze directe omgeving ook veel gebeurd rondom stemmen tellen. Binnen de Amersfoortse politiek is het heel onrustig geweest over bepaalde onderwerpen. Er ontstond zelfs een publiek protest door de genomen raadsbeslissingen en de krant stond er bol van! Er werd mij regelmatig om een mening gevraagd, maar ik kon maar niet verder komen dan mijn slogan; ‘Waar deuren dicht gaan, gaan er weer andere deuren open’.

Is dat oppervlakkig, is dat wegkijken? Nee, het is echt mijn diepste kern, mijn diepste overtuiging over hoe ik in het leven sta en hoe Adriaan en ik onze bedrijven runnen. Op dit moment staan we aan de vooravond van een aantal belangrijke strategische beslissingen, maar hebben wij weinig invloed op het eindresultaat. We zijn overgeleverd aan de stem van derden. Ja, Adriaan en ik kunnen daar soms echt last van hebben dat we geen invloed kunnen uitoefenen op bepaalde processen, maar gelukkig weten wij ons altijd weer te resetten. En dat puur op het diepe geloof in daar waar de deuren dicht gaan, er echt wel weer andere deuren openen.

We geven elkaar houvast en praten elkaar moed in als de een er even minder in gelooft dan de ander en geloof me, tot nu toe is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Zolang je er maar positieve energie in blijft steken en echt vertrouwt op het goede van de mens en ook op de energie van het universum. Zweverig? Nee, echt onze diepste overtuiging.

Ik besef me nu ineens dat er sinds de geboorte van mijn zoon 14 jaar geleden de volgende spreuk van BONO op mijn slaapkamer hangt;

‘Live your dream and dream out loud, in times of sorrow you always hear the echo of your dreams’ 

Oftewel; hou vertrouwen in het goede, want uiteindelijk zal alles goedkomen.

EEN ONBESCHRIJFELIJK STADSKLOOSTER... EN DAT IS HET! 

Zoals je weet zijn we al enkele jaren met ons bedrijf The Attention Group aan de weg aan het timmeren in de Mariënhof en in het Muntgebouw. Een heerlijke flow, veel geleerd en ontwikkeld, we hebben onze kop gestoten en ook vele blije gezichten gezien. Maar ineens kwam er een onrustig gevoel over me heen toen we met signing aan de slag gingen in de Mariënhof. Ga maar eens in drie woorden uitleggen wat je nou eigenlijk doet met je bedrijven… Niet te doen grrrr!

Net voor het schrijven van dit blog heb ik een rondleiding gegeven aan een club ondernemers en kon ik honderduit vertellen over het verleden, het heden en de toekomst van de Mariënhof. We verkopen letterlijk geen zalen maar verhalen (als de muren eens konden vertellen wat hier allemaal is gebeurd, WOW). Als ik de ruimte heb om te vertellen dan kan ik de mensen meenemen in het verhaal, maar wat moet ik bijvoorbeeld op een banier zetten als ondertitel? Deze simpele vraag zet je aan het denken en wankelen. Zo goed als onze meiden van BUUF zich focussen op maar één ding; TAART, zo breed is de Mariënhof. En ja, natuurlijk is de kurk waarop de Mariënhof drijft de vele bijeenkomsten die privé en/of zakelijk worden gehouden. Maar het laatste jaar is er heel veel bijgekomen; de wijnbar Zuster Margaux, koffie & taart, wisselende tentoonstellingen, live optredens en nog meer pijlers.

Het gekke is dat ik dit altijd voor ogen heb gehad toen Adriaan en ik trots uitspraken dat we de Mariënhof willen teruggeven aan de stad. Maar nu voelt het alsof onze dadendrang en succes me ook in de weg gaat zitten en dat dit gevoel ons gaat vertragen… Ik heb dit gevoel voorgelegd aan vrienden en zakenrelaties, die me allen vervolgens vol ongeloof aankeken en me gelukkig weer terug op aarde brachten en me weer een rustig gevoel gaven.

Want het is juist de beweging die we met elkaar in gang hebben gezet, daar moeten we trots op zijn. Waar die beweging naar toe zal leiden is nog niet helemaal duidelijk, maar de resultaten zijn er! In 2014 telde we nog 12.000 voetstappen in de Mariënhof en dit jaar al 30.000. De Mariënhof is echt steeds zichtbaarder in Amersfoort en dat wordt het volgend jaar nog meer. Want de nieuwe concepten en ideeën branden in onze vingers. Nu nog gedoseerd introduceren en erop vertrouwen dat een ONBESCHRIJFELIJK STADSKLOOSTER op dit moment de beste pay-off is van onze droom in Amersfoort.

TIPS

• Probeer eens in drie woorden je bedrijf samen te vatten.
• Maak signing visueel in de creatiefase en vraag je gasten wat ze ervan vinden.
• Een onrustig gevoel is juist krachtig, dit gevoel zorgt ervoor dat je weer gaat graven naar de kern van je zijn en naar de kern van je bedrijf.

ELKE KEER WEER EEN TOPPRESTATIE NEERZETTEN, WAAROM LUKT DAT NIET ALTIJD?

De olympische spelen 2016. We hadden op meer eremetaal gerekend, gehoopt. Elke keer nadat een teleurgestelde sporter werd geïnterviewd met de meest ‘lullige’ vragen kwam er niets anders uit dan (logische) teleurstelling, vele vragen en het maar niet kunnen begrijpen. Er was immers keihard getraind en toch kwam het er niet uit op dat ene moment waar al jarenlang naartoe was gewerkt...

Ook wij halen – ondanks de hoge gemiddelde reviewscore van 9,2 – niet altijd onze topprestatie. Natuurlijk is het bij ons anders want wij moeten immers elke dag weer opnieuw een prestatie leveren en gaat het elke dag voor het ‘’eggie’’. Maar heel soms zakken wij door onze spreekwoordelijke ondergrens en de hele enkele keer dat dit in de afgelopen jaren is gebeurd stel je jezelf de vraag hoe het toch mogelijk is? Want alles is tot in de puntjes voorbereid, besproken en gedaan. Het is er ineens en geheel onverwacht. 

Nee, de weinige keren dat wij door het ijs zijn gezakt kwam altijd als totale verrassing. Ben er nog steeds niet helemaal uit hoe het kon gebeuren. Wel zagen we een patroon, een soort ‘Murpheys law’. Een opeenstapeling van kleine negatieve puntjes en een gebrek aan communicatie tussen opdrachtgever en ons team. Daar zijn wij als professionals natuurlijk helemaal verantwoordelijk voor, wij kennen immers de dynamieken van communicatie en het overbrengen van de juiste energie. Soms heel moeilijk maar ó zo interessant.

Ergo als het een keer mis gaat is er maar één verantwoordelijk en dat ben ikzelf, nooit het collectief. Zo kritisch durf ik te zijn. Net als een topsporter; het ligt uiteindelijk niet aan trainingsschema’s opgesteld door de trainer, het slechte materiaal of de officials. Kijk bovenal naar jezelf, evalueer en heb de wil en het vermogen het morgen weer beter te doen dan vandaag. Als je dit niet meer kan opbrengen dan moet je stoppen of een niveau lager gaan spelen. Ik ga dat in ieder geval niet doen.

Kom maar op!!!

TIPS

• Zet eens een andere coach of trainer voor je team.
• Laat de topzwemster ook eens een keer boksen, oftewel jobrotation.
• Bespreek met je team regelmatig de competitiestand en kijk verder voor die twee plekjes hoger.

PAS ALS IEMAND ZIJN SCHILD LAAT ZAKKEN, KUN JE ZE RAKEN IN HET HART.

Begin 2000 maakte ik een kort uitstapje buiten de horeca en mocht in de keuken kijken van één van ‘s lands beste event- en communicatiebureaus ‘’ The Livehouse’’. 
Bovenstaande spreuk stond daar groot geschreven op de muren van het historische pand waarin The Livehouse gevestigd was… En die spreuk staat nu al meer dan 10 jaar in mijn eigen ‘’WHY’’ gekerfd wanneer ik concepten ontwikkel. Het is voor mij het mooiste was er is; iets ontwikkelen vanaf nul en uiteindelijk met het team een unieke ervaring neerzetten voor de gast. Maar wat maakt nou een concept succesvol?

Natuurlijk heb ik niet de wijsheid in pacht en ben ik constant op zoek naar de ‘’holy grail’’ van succesvolle horecaconcepten. Maar na jaren van ontwikkelen, leren, fouten maken en successen kan ik toch wel zeggen dat er een grote waarheid zit in de uitspraak van ’t schild laten zakken. 
Ik ben er heilig van overtuigd dat gasten een bijzondere ervaring ervaren wanneer alle zintuigen onbewust geprikkeld worden en dit positieve associaties oproept. Pas dan voelt een gast zich veilig en op zijn/haar gemak en kan een goed gesprek worden gevoerd of kan er kennis worden overgedragen. Of je nu assertief bent of naar binnen gekeerd, iedere gast die ergens voor het eerst de deur binnenstapt heeft een afwachtende (lees schild omhoog) houding. Denk zelf maar eens terug aan het moment dat je ergens als één van de eerste gasten op een bijeenkomst kwam… 

’'Het schild omhoog hebben’’ kunnen we door het intreden van de mobiele telefoons nu letterlijk vertalen, want iedereen heeft alleen nog maar oog voor zijn of haar gekleurde scherm. Juist hier ligt een kans voor onze beroepsgroep waarin gasten centraal staan.
Het is aan ons om er alles aan doen dat het schild/de telefoon zakt en een gast zich openstelt voor andere zaken. Wij doen dit door constant door te ontwikkelen op vlakken als geluid (soundperfume zie eerdere blog), kleuren, geuren, service en sinds kort ook de inrichting. We leggen heel bewust niet op wat een gast moetzien, maar laten het aan eigen verbeelding over wat de gast wilt zien. Abracadabra? Ik kan het me voorstellen, want ik heb pas zelf sinds een jaar het licht gezien; connecting the dots of zoiets. Ooit ga ik er een boek over schrijven..

TIPS 

• Het ontwikkelen van een concept groeit in de tijd, heb geduld.
• Betrek jonge generaties bij de ontwikkeling van je concept.
• Wees je bewust van je eigen blinde vlek als conceptontwikkelaar.
• Onderzoek concept ontwikkelingen buiten je eigen branche.

PFFF, ZIJN JULLIE GETROUWD OFZO…?

Zo wordt er wel eens gekscherend gezegd door de vrouw van mijn compagnon Adriaan. “Aad, je tweede vrouw aan de telefoon…” Niet dat ik nou zoveel vrouwelijke hormonen heb, maar eerder bedoeld omdat wij zoveel met elkaar delen, overleggen en avonturen beleven alsof het je partner is.

Dit gevoel staat eigenlijk wel aan de basis van ons compagnonschap in The Attention Group (TAG), waartoe onze locaties Mariënhof Amersfoort en Muntgebouw Utrecht behoren. Een onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar en ruggensteun in goede en slechte tijden, plus een wederzijdse voorliefde alles aan te pakken met passie en gedrevenheid.

Net zoals Apple oprichter Steve Jobs tijdens een redevoering eens zei ‘connecting the dots’ is het pas achteraf te begrijpen waarom Adriaan en ik compagnons zijn geworden in een hoog competitieve markt en dat op wat latere leeftijd. Wij ontmoetten elkaar in 1998. Ik was een ambitieuze jongeling die een snelle carrière in de evenementenindustrie maakte en had enkel nog maar succes en voorspoed meegemaakt. Adriaan, enkele jaren ouder en wijzer, had al hele bewuste en grote keuzes in zijn leven gemaakt (lang niet altijd even makkelijk) en was op doorreis toevallig in Nederland. Hij zwierf namelijk door de hele wereld en werkte samen met zijn vrouw op de meest exclusieve plekken als top gastheer.

Daar in 1998, aan de bar, sprong de vonk over op zielsniveau en dat terwijl we maar drie weken indirect met elkaar hadden samengewerkt. Het contact bleef, van afstand, en ruim tien jaar later vestigde Adriaan zich in Nederland.  Snel daarna ontstond naast de vriendschap ook een werkrelatie. Ik als baasje en Adriaan voor mij een locatie bestierend (vroegere Geldmuseum en nu Muntgebouw). Vele successen gekend maar ook zware beslissingen moeten nemen in de crisistijd, die Adriaan persoonlijk raakte. Onze werkrelatie wankelde maar de vriendschap nooit! Geloof dat ook daar de kern kan liggen van een goed huwelijk; durven uit te spreken waar je voor staat, hoe hard dit ook kan zijn voor de ander, begrip hebben voor elkaars positie en dit buiten de vriendschappelijke relatie houden.

We zijn beiden gegroeid in die 20 jaar dat we elkaar nu al kennen, privé en zakelijk. Toen ik ineens in een wat ‘mindere periode zat’ (privé en zakelijk) en ik automatisch naar Adriaan trok, kwamen in een  keer ‘the dots’ bij elkaar. Beiden weten nog precies het moment; Adriaan in zijn lege Muntgebouw op een regenachtige avond en ik stoelen sjouwend van de ene zaal naar de andere, want ik wilde even iets fysieks doen na weer een dag besturen van één van s’ lands grootste horecabedrijven. Daar op dat moment sprak Adriaan uit; ‘Joh Piet, waarom gaan we niet het roer omgooien en gewoon met elkaar beginnen...gewoon doen! ’Nog diezelfde avond hebben we ons bedrijf opgericht op de achterkant van een bierviltje met alle afspraken en beloftes die we hebben naar elkaar. Ons trouwboekje hahaha.

Happy after all. Ja en ja, het is hard werken in een huwelijk. Maar deze is op zoveel sterke fundamenten gebouwd en we hebben zoveel met elkaar meegemaakt dat het simpelweg een logisch voortvloeisel is van zoveel jaren ‘the dots’ volgen.

Tips voor een goed huwelijk

• Probeer eerst heel veel andere relaties uit
• Ieder zijn onbeschreven eigen verantwoordelijkheden
• Even alles vastleggen voor alle anderen om je heen en niet voor jezelf
• Stap er regelmatig even uit met z’n twee.

Meer weten? Bel me of stuur een appje! 
Pieter Aalbers (06-51058907)